The Identity Crisis and Journeys of a Nameless Speaker in T.S Eliot’s “The Love Song of Alfred Prufrock”

Abstract

ტომას სტერნზ ელიოტის პოემა, “ალფრედ პრიუფროკის სიყვარულის სიმღერა”, მოდენიზმის შედევრად ითვლება. ნაწარმოები, რომელიც თანამედროვეობის ქაოტურობასა და კომპლექსურობას, თავისივე ფრაგმენტული სტრუქტურითა და არასწორხაზოვანი სიუჟეტური წყობით გამოხატავს, ნაცნობ განცდებს აღძრავს მკითხველში. იგი სულაც არ შეეფერება “სიყვარულის სიმღერის” დეფინიციას და სავსეა თემებით, როგორიცა იდენტობის კრიზისი, ეჭვი, პასიურობა, ქვეცნობიერი სამყარო და ა.შ. ეს ტექსტის დატვირთულ ალუზიურ სახესთან და ელიოტის გამორჩეულ წერის კომპლექსულ მანერასთან ერთად, პოემის მრავალმხრივი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა. ნაწარმოები უსახელო პროტაგონისტს, პრუფრიოკს, ეხება, რომელიც კონცენტრირდება წარსულზე, უგულებელყოფს აწმყოს და ფიქრობს მხოლოდ მომავალზე. იგი იტანჯება იდენტობის კრიზისით და ტექსტში მისი ‘უსახელობაც’ ამას უსვამს ხაზს. კრიზისის გადაჭრის გზად იგი ან ახალ საწყისებს ხედავს, როგორც ლაზარე, ან ცხოვრების ოფელიასეულ დასასრულს. მას მუდმივი შიში ახლავს თან, რაც მის ინდივიდუალიზმს აფერმკრთალებს და იდენტობის კრიზისის საწყისი ხდება. ჰამლეტის ეგზისტენციალური კითხვის მსგავსად, პრუფრიოკიც იტანჯება კითხვით, გაბედოს თუ არა, თუმცა რუტინულ ცხოვრებაში ჩაძირულმა ადამიანმა, რომელიც ცხოვრებას ყავის კოვზებით ზომავს, ძნელია გადადგას ნაბიჯი, რომელიც ცვლილებას გამოიწვევს. აბსტრაქტულ ქალაქში/ქვეცნობიერში მოხეტიალე პროტაგონისტისთვის აწმყო და წარსული ერთმანეთშია აღრეული და მას იპყრობს სინანულის შეგრძნება. ამრიგად, წარსულში დაკარგული, მომავალს ეძებს და აიგნორებს აწმყოს, იმ იმედით, რომ სწორი დრო დადგება. პოემა მასში დამალული იდეებით, რთული სტრუქტურითა და თემებით თითქოს რთული აღსაქმელია მკითხველისთვის, თუმცა მაინც ნაცნობი, ვინაიდან გამოხატავს თანამედროვე ადამიანის მრავალფეროვან და კომპლექსურ ბუნებას.